Skuteczna terapia dziecka z mutyzmem wybiórczym wymaga aktywnego udziału rodziców. Jednakże, wciąż bardzo często wiele osób kieruje się założeniem, że skoro dziecko ma mutyzm wybiórczy, to wystarczy jedynie zapewnić mu odpowiednie leczenie. W rzeczywistości, tak nie jest.

Scenariusz postępowania z dzieckiem borykającym się z jakimiś trudnościami medycznymi czy psychologicznymi jest bardzo podobny. Zarówno lekarz pediatra, jak i psycholog/terapeuta diagnozuje chorobę u dziecka, planuje leczenie i zaleca odpowiednią opiekę nad nim. Różnica pomiędzy tymi specjalistami polega jednak na tym, że podanie leków jest zazwyczaj znacznie łatwiejsze niż wdrażanie zaleceń psychologa w codzienne życie.

Terapia dziecka z mutyzmem wybiórczym odbywa się nie tylko w gabinecie poradni. Będąc pod systematyczną opieką terapeuty, proces terapeutyczny toczy się bez względu na miejsce i okoliczności, w których akurat znajduje się dziecko. Wówczas okazuje się, że rodzice na co dzień towarzyszący dziecku, także stają się uczestnikami tego procesu.

Co więcej, rodzice mają bezwzględnie najlepszą i najbogatszą wiedzę na temat swojego dziecka. Jest ona ogromnym zasobem w zmaganiach z jakimikolwiek trudnościami – zarówno medycznymi, jak i psychologicznymi. To właśnie rodzic prędzej będzie wiedział np., dlaczego dziecko boli brzuch, dlaczego ma wysypkę i na co jest uczulone. Lekarz nie znajdzie ostatecznych przyczyn objawów, o ile nie dostanie od rodziców choćby wskazówek na ten temat.

Tak samo psycholog. Bardzo dobrze zna obraz zaburzenia, ponieważ pracuje z wieloma dziećmi i rodzinami, którzy borykają się z podobnymi trudnościami. Ale nie zna tego jednego, konkretnego dziecka, które choćby widywał setki razy, to nie pozna go w takim stopniu, jak znają go jego bliscy.

Rodzice najlepiej znają swoje dziecko.

Specjalista ma doświadczenie w pracy z wieloma osobami (dziećmi, dorosłymi, a także ich rodzinami), które doświadczyły mutyzmu wybiórczego.

Wartością terapii i komunikacji z rodzicami jest połączenie tych dwóch źródeł wiedzy i stworzenie najbardziej adekwatnej strategii pomocy.

Terapia, aby była dostosowana do potrzeb i możliwości dziecka oraz jego rodziny, musi sprawdzać się w codziennych sytuacjach. Bardzo ważne jest, by w procesie terapeutycznym, zarówno rodzice, jak i terapeuta znali swoje role. Rolą terapeuty jest pokazanie rodzicom kierunku działania. Rodzice dobierają i, w razie potrzeby, konsultują konkretne codzienne oddziaływania, np.:

Terapeuta: – Myślę, że Marysi (8 lat) potrzeba więcej autonomii, czyli możliwości wpływania na sprawy związane z nią samą. Dzięki temu, zyska więcej pewności siebie, poczuje się bardziej bezpieczna, gdy przekona się, że w pewnych kwestiach jest w stanie sama o siebie zadbać, sama o sobie decydować.

Rodzic: – To co, mam dokładnie zrobić?

Terapeuta: – Jak Pani myśli, co mogłoby to być?

Rodzic: – Może przygotowywanie ubrania na następny dzień? Mam tego nie robić?

Terapeuta: – Kwestia ubrania jest dla dziewczynek w tym wieku dość istotna. Czy dzięki temu poczułaby, że może więcej?

Rodzic: – O na pewno!

Terapeuta: – To może warto spróbować oddać w jej ręce ten obowiązek?

Rodzic: – Pewnie tak. A jeśli założy różowe spodnie do czerwonej bluzki? To przecież nie pasuje!

Terapeuta: – To wciąż będzie jej wybór, do którego warto dać jej prawo.

Rodzic: – Dobrze, spróbujemy.

Niniejszy tekst stanowi własność Poradni Terapii Mutyzmu „MÓWIĘ”. Wszelkie prawa zastrzeżone.